ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ
Ι.Ν. ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
Νεανικές Κατηχητικές Συντροφιές
Βουτήγματα στο παρελθόν για να ζωντανεύει το παρόν και να διψάται το μέλλον είναι όλος ο εκκλησιαστικός μας βίος.
Ολοκληρώνοντας την φετινή μας πορεία μέσα από τις νεανικές συντροφιές της ενορίας μας σχεδιάσαμε με τα παιδιά μια γιορτή λήξης λίγο διαφορετική και κάπως παράξενη. «Ταξίδι στην παλιά μας γειτονιά» την βαφτίσαμε. Ένα ξαναζωντάνεμα του καθημερινού βίου των Ελλήνων των αρχών του περασμένου αιώνα, μέσα από διαδραστικό παιχνίδι πέντε σταθμών, («γειτονιές» τις ονομάσαμε, μπας και αισθανθούμε κάτι από τη ζεστασιά και συντροφικότητά τους, παγωμένοι στις τσιμεντένιες παγοκυψέλες μας) η κάθε μία εκ των οποίων αναβίωνε ένα κομμάτι της ζωής των ανθρώπων.
Δεν επιχειρήσαμε μια εξιδανίκευση του παλιού, αλλά μια μαθητεία στην απλότητα και το μεράκι, στην συντροφικότητα και χαρά, υλικά με τα οποία ο Έλληνας έκτιζε την ιδιαιτερότητά του στο παγκόσμιο σκηνικό. Τα παιδιά μαζί με τους γονείς χωρισμένα σε ομάδες (λυράρηδες, νοικοκυραίοι, παραμυθάδες, κουλουρτζήδες, καφετζήδες) πέρασαν από την γειτονιά του παραμυθιού, των παραδοσιακών επαγγελμάτων, των παραδοσιακών μουσικών οργάνων, του ζαχαροπλαστείου, των παραδοσιακών παιχνιδιών. Άλλοι γνώρισαν και άλλοι θυμήθηκαν…
Στο τέλος οι νικήτριες ομάδες βραβεύτηκαν. Το σούρουπο ήδη έκανε έντονη την παρουσία του, ο κόπος προετοιμασίας της γιορτής αλλά και αυτός της διεξαγωγής της είχε ήδη βαρύνει και όλοι μαζί, κάτω από τους ήχους παραδοσιακής Ελληνικής μουσικής, ξαποστάσαμε στο παραδοσιακό καφενεδάκι που είχαμε στήσει, με σπιτικό τσίπουρο και μεζεδάκια, λεμονάδα, κεράσματα και παραδοσιακά γλυκίσματα, όλα χειροποίητα, βγαλμένα από το μεράκι και την αγάπη πολλών νέων κοριτσιών της φοιτητικής μας σύναξης αλλά και άλλων κυριών.
Δεν θα μπορούσε να λείψει ο χορός βέβαια και κάπου εκεί, στην αρχή της νύχτας είπαμε να κλείσουμε την γιορτή και μαζί μ΄ αυτήν τα μάτια μας, για να ονειρευτούμε… Να ονειρευτούμε –δίχως να αιθεροβατούμε- τη ζωή μας, την επόμενη χρονιά…
«Όνειρο σημαίνει/
φτερούγα ύπνου από κερί/
που ήλιο ερωτεύεται και λιώνει./
Φύλλα που θαυμάσια ισορροπούν/
σαν να πατάνε σε κλαδιά/
ενώ το βλέπεις καθαρά/
πως δεν υπάρχει δέντρο».
[fancygallery id=”19″ album=”25″]
