Δεν συμμερίζομαι τους θρήνους και κοπετούς των πολιτικών μας και των διαφόρων «φορέων» για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Τα δάκρυά τους δεν είναι ειλικρινή, γιατί κανένας πολιτικός δεν πονάει και δεν τολμά να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς ούτε κι εμείς, άτομα και λαοί, είμαστε πρόθυμοι να κάνομε κάτι για το περιβάλλον μας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος κατέχεται από το άγχος των δευτερολέπτων, που περνάνε, κι επιδίδεται στο τρύγημα των στιγμιαίων απολαύσεων. Η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν αναμένεται πριν από το τέλος της ζωής του καθενός μας. Όσο για τους απογόνους μας φροντίζομε να μην έχομε απογόνους. Άλλωστε δεν είναι το περιβάλλον που τους το στερούμε – τους στερούμε και τόσα άλλα εξ ίσου σπουδαία αγαθά και δεν χολοσκάμε. Φοβούμαι ότι οι περισσότεροι θ’ αφήσομε στα παιδιά μας τα ανεξόφλητα δάνεια και τις κάρτες μας. Το περιβάλλον μας μάρανε;…
Για να φτάσομε να γίνει αισθητή -εφιαλτικά αισθητή- η σπάταλη ζωή μας στο περιβάλλον στην εποχή μας, αυτό αποδεικνύει ότι έχομε ριχτεί με μανία στην κατανάλωση, στην καταβρόχθιση του περιβάλλοντος. Και ποιός έχει κουράγιο να σταματήσει αυτό το γλέντι της κατανάλωσης, που έγινε πλέον εξάρτηση;
περιβαλλονΠώς ν’ αναλάβουν υποχρέωση να λιγοστέψουν τις εκπομπές αερίων, που αυτό σημαίνει λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερα ρούχα, λιγότερα ποτά, λιγότερα τσιγάρα και άλλες τέτοιες περικοπές;
Λίγο περιορίστηκε τον τελευταίο καιρό η κατανάλωση κι αυτό τρομοκράτησε τον κόσμο και ονομάστηκε οικονομική κρίση. Όλοι οι πόλεμοι και οι ιστορικές αναστατώσεις γίνονταν από την αρχή του κόσμου, για να απολαμβάνουν οι νικητές πολλαπλάσια αγαθά απ’ αυτά, που απολαμβάνουν οι νικημένοι. Άν φτάσουν λ.χ. τώρα οι Αμερικανοί να ‘χουν το εισόδημα του μέσου Νοτιαμερικανού ή Ασιάτη, θα ‘χομε εκατομμύρια αυτοκτονίες απελπισμένων Αμερικανών. Η εξάρτηση από τον πλούτο και το περιττό αποτελεί το κύριο γνώρισμα του αστικού πολιτισμού. Μπορούμε δηλ. να εκτιμήσομε το μέγεθος της ευτυχίας μιας αστικής κοινωνίας από τον όγκο σκουπιδιών, που παράγει.
Ο άνθρωπος της Ιστορίας και του πολιτισμού, όσο κι αν έχει εκφυλιστεί ως δημιούργημα του Θεού κατ’ εικόνα και ομοίωση του, διατηρεί την έμφυτη τάση προς την τελειότητα, προς το μεγαλείο της θέωσης. Καθώς έχει όμως σύνδεσμο και γνωριμία μόνο με την κατανάλωση των υλικών αγαθών βάζει σ’ αυτά την προσπάθειά τους, όπως λέει κι ο απ. Παύλος «ων ό Θεός ή κοιλία αυτών».
περιβαλλονΜε τέτοια σχέση και εξάρτηση του σημερινού ανθρώπου από τα υλικά «αγαθά» δεν μπορεί να σταθεί καμιά σχεδόν έγνοια για το περιβάλλον. Άλλωστε έτσι άθεος ο σύγχρονος άνθρωπος, και αν ακόμη πετύχει μία αισθητή βελτίωση και αποκατάσταση ακόμα του περιβάλλοντος σε παραδεισένια μορφή, δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο και καλύτερο από τη σκηνοθεσία της κόλασης: στην ανάσταση των νεκρών οι κολασμένοι θα ζουν μέσα στην ανακαινισμένη φύση με τα αναστημένα, ανακαινισμένα σώματά τους. Αυτό όμως δεν θα τους σώζει γιατί η άρνηση του Θεού θα είναι τραγικότερη, φρικτότερη μέσα σ’ αυτό το πανηγύρι της αποκατάστασης των πάντων. Γι’ αυτό τονίζει ό Χριστός μας: ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του θεού και πάντα ταύτα προστεθήσεται υμίν.
Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλούμε για περιβαλλοντική ευαισθησία με κατανάλωση πολλαπλάσια του «επιούσιου άρτου», με τα ρεκόρ των απορριμμάτων, με τόσα αυτοκίνητα, αεροπλάνα, σκάφη αναψυχής, τηλεοράσεις και κινητά τηλέφωνα. Δεν μπορούμε γιατί δεν αντέχομε να στερηθούμε τίποτε απ’ αυτά. Τα καταναλωτικά μας «αγαθά» είναι ο Θεός μας!
Ας αποκαταστήσουμε πρώτα το Θεό στην καρδιά μας και το περιβαλλοντικό πρόβλημα θα λυθεί μόνο του.
Του Κωνσταντίνου Σ. Γανωτή
