Ἡ νύχτα τῶν Παθῶν, ἁγία Παρασκευή Μεγάλη.
Θ υ μ ᾶ σ α ι ;
Οἱ κράχτες βροντεροί τοῦ δρόμου καί χουγιάζουν «Ὥρα, ὥρα γιά τήν ἐκκλησιά!».
Τά σήμαντρα σωπαίναν, μήπως ταράξουν τοῦ Ἰησοῦ τόν ὕπνο
ὁλογυρμένου στῶν ἐπιτάφιων τά χρυσά τά σάβανα
πού οἱ βιόλες χλωμές καί τά τριαντάφυλλα τά κοκκινοπλουμίζαν.
Θ υ μ ᾶ σ α ι ;
Ἡ νύχτα τῶν Παθῶν μά καί τ’ Ἀπρίλη ἡ νύχτα
τῆς χώρας ὅλα, νόμιζες, νά βουβαθοῦν γυρεύαν
θρήσκα καί κατανυχτικά, τή σιγαλιά νά κάμουν
μιά προσφορά εὐλαβική πρός τοῦ Κυρίου τά Πάθη.(…)
Ἡ νύχτα τῶν Παθῶν μά καί τ’ Ἀπρίλη ἡ νύχτα,
διάπλατες πέρα οἱ ἐκκλησιές ὁλόφωτες
καί φτάναν ἀπ’ τ’ ἀνοιχτά παράθυρα στά σπίτια μας οἱ θρήνοι
σεμνοί κι ἀντιθρηνούσανε στοῦ χριστιανοῦ τά χείλη:
«Ζωή ἐν τάφῳ… Ἔαρ γλυκύ… Γλυκύτατόν μου τέκνον..».
Μπρός στήν πεζούλα τοῦ σπιτιοῦ, τῆς γειτονιᾶς μελίσσι κι ἐμεῖς,
ἀγόρια ἀγίνωτα κι ἀστάλωτες παιδούλες, ὁ ὕπνος δέν μᾶς ἔπαιρνε,
προσμέναμε τήν ὥρα τῆς ἐκκλησιᾶς…
Κωστῆς Παλαμᾶς, Γιορτές (ἀπόσπασμα),
ἀπό τή συλλογή «Ἀσάλευτη Ζωή» Ὦ, Πάσχα!
Σᾶς εὐχόμαστε ὁλόψυχα νά ζεῖτε -στό φέγγος τῆς Ἀνάστασης-
τή Χαρά τοῦ κενοῦ Τάφου Του, τή Ζωή τῆς ζωῆς, τήν ἀνθρωπιά καί τήν ἐλπίδα.
«Ἡ νύχτα τῶν Παθῶν μά καί τ’ Ἀπρίλη ἡ νύχτα»
ἄς μεταμορφώνει τή θνητότητα σέ ἀθανασία, τήν ἦττα ἀπό τήν ἁμαρτία σέ νίκη,
τήν καθημερινότητα σέ ἀναστάσιμη γλυκύτητα.
Ὁ Διευθυντής καί τά Στελέχη
τοῦ Ἱδρύματος Νεότητος καί Οἰκογένειας
Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
