Πότε θα πρέπει οι γονείς να αρχίσουν να ανησυχούν
- Όταν το παιδί δεν δείχνει πολύ πρόθυμο να πάει στο σχολείο ή επιστρέφει στο σπίτι φοβισμένο
- Όταν ζητάει από τους γονείς να το συνοδεύσουν οι ίδιοι στο σχολείο, ενώ μέχρι τότε ήταν ανεξάρτητο
- Όταν σταδιακά αρχίζει να αποσύρεται από φίλους και δραστηριότητες
- Όταν απομονώνεται και έχει σημεία άγχους π.χ. δυσκολίες με τον ύπνο (εφιάλτες) και το φαγητό
- Όταν νιώθει άρρωστο τα πρωινά την ώρα που πρέπει να ετοιμαστεί για το σχολείο
- Όταν εμφανίζει αλλαγές στη διάθεσή του: κακοκεφιά, ξαφνικά ξεσπάσματα θυμού, συχνά κλάματα, κόπωση, αφηρημάδα, νευρικότητα
- Όταν πέφτει η σχολική του επίδοση
- Όταν επιστρέφει και του λείπουν τα πράγματά του ή είναι καταστραμμένα
- Όταν έχει στο σώμα του σημάδια ανεξήγητα π.χ. γρατσουνιές, μελανιές κλπ
- Όταν φοβάται να πει τι ακριβώς του συμβαίνει
Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς
- Να έχουν μια ουσιαστική συμμετοχή και να είναι πολύ καλά ενημερωμένοι για το καθημερινό πρόγραμμα δραστηριοτήτων του παιδιού τους
- Πρέπει να γνωρίζουν καλά ποιοι είναι οι φίλοι τους και τι κάνουν τα παιδιά τους στον ελεύθερό τους χρόνο καθώς επίσης και τι ακριβώς κάνουν στη διαδρομή τους από το σπίτι στο σχολείο και αντίστροφα
- Να αποδεικνύουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους για όλα αυτά συζητώντας καθημερινά με το παιδί τους και να παραμείνουν σε εγρήγορση
- Να ενισχύουν και να τονώνουν με κάθε τρόπο την αυτοεκτίμηση του παιδιού τους, αφού στην πράξη διαπιστώνεται ότι πολύ συχνά τα παιδιά – θύματα επιθετικής συμπεριφοράς έχουν αρνητική εικόνα εαυτού και χαμηλή αυτοπεποίθηση
- Να μειώσουν με κάθε δυνατό τρόπο την κοινωνική απομόνωση, ενθαρρύνοντας την ένταξη του παιδιού σε ομάδες συνομηλίκων, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ασπίδα ενάντια στην επιθετικότητα και τον εκφοβισμό.
- Nα ωθήσουν για παράδειγμα το παιδί να συμμετέχει σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα, όπως κάποιο άθλημα, ώστε να μπει σε κάποια ομάδα με κοινό ενδιαφέρον. Αυτό μπορεί να μετριάσει το αίσθημα απομόνωσης και μελαγχολίας, ενισχύοντας παράλληλα την αυτοπεποίθησή του
- Να έρθουν σε επαφή με το σχολείο για να εκθέσουν τα όσα έχουν συμβεί και να συζητήσουν με το διευθυντή σχετικά με την από κοινού αντιμετώπιση της κατάστασης
- Να εξηγήσουν στο παιδί ότι καμία μορφή βίας δεν είναι αποδεκτή
- Να ενθαρρύνουν το παιδί τους να βρίσκεται με παιδιά τα οποία νιώθει περισσότερο κοντά του, καθώς οι θύτες πιο δύσκολα ενοχλούν κάποιον που βρίσκεται σε μια ομάδα
- Να παροτρύνουν το παιδί τους να εκφράσει καθαρά στον θύτη τη δυσαρέσκειά του γι’ αυτό που συμβαίνει. Είναι σημαντικό το παιδί να μιλήσει ήρεμα και με ψυχραιμία, καθώς οι θύτες συχνά νιώθουν ευχαρίστηση από τη θέα του αναστατωμένου θύματος, γεγονός που ενισχύει την επιμονή τους για επίθεση. Εάν το παιδί δυσκολεύεται να διαχειριστεί μόνο του την κατάσταση, μπορεί να ζητήσει τη βοήθεια κάποιου άλλου προσώπου, όπως κάποιου δασκάλου/καθηγητή
