«Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται»

Από την αρχή αυτού του έτους ζούμε την αντίσταση του σκότους στο έργο της Σωτηρίας του Ανθρώπου. Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης που ανέτειλε στη Βηθλεέμ, το Φως της Θεοφάνειας στον Ιορδάνη ποταμό σκιάζονται από τα νέφη του πολέμου και του θανάτου.
Πώς να ταιριάξει η χαρά μας με τα μισοθαμμένα πρόσωπα των παιδιών; Πώς να χαμογελάσουμε αμέριμνοι, όταν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, γονείς κρατάνε τα φέρετρα των παιδιών τους στους ώμους τους; Πώς άραγε έχουμε την τόλμη να μιλάμε για τα εορταστικά τραπέζια και την εορταστική αγορά, όταν συντελούνται με την ανοχή μας ανθρωπιστικές καταστροφές;
Η συνήθης απάντηση στα ερωτήματα αυτά  συνήθως είναι μια αφοπλιστική ερώτηση. «Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Ποιος μας υπολογίζει;»
Είναι αλήθεια. Κανείς δεν μας υπολογίζει, ούτε μας ρωτά. Για ποιο λόγο να το κάνει όταν είναι σίγουρος ότι όλοι μας βυθιζόμαστε στους καναπέδες μας; Όταν κατασκευάζουμε την καθημερινότητά μας μέσα σε τείχη για να κρυβόμαστε επειδή φοβόμαστε κάθε άνθρωπο; Επειδή θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και κανείς να μη χαλά τη διάθεσή μας;
Κανείς δεν θα μας υπολογίσει, επειδή γνωρίζει ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουμε να προβληματιστούμε, να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας πέρα από τα όρια του μηνιαίου μισθού ή τις ανάγκες των παιδιών μας οι οποίες στο βάθος σημαίνουν την αυτοεπιβεβαίωσή, της εκπλήρωσης της αποστολής της ζωής μας.
Είμαστε πολύ φτωχοί από νόημα. Και αν κάποιες φωτογραφίες όπως αυτή που απεικονίζει ένα αθώο χωρίς ζωή πρόσωπο, με το σώμα θαμμένο στα χώματα που ανάσκαψαν οι βόμβες, μας κλονίσει, αυτό θα είναι για λίγες στιγμές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το σύνθημα στους τοίχους: «Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται»
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα όμως με δική μας ευθύνη. Όπως πριν από 2008 χρόνια, ο Ιησούς βρέφος καταδιώκονταν από τις  δυνάμεις του σκότους έτσι και τώρα, κάθε τώρα, οι ίδιες δυνάμεις καταδιώκουν τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι η απουσία θέσης είναι θέση και μάλιστα αποτέλεσμα στάσης ζωής.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε εμείς οι φαινομενικά αδύναμοι;
Αρχικά εμείς οι ίδιοι δεν πρέπει να αισθανόμαστε αυτάρκεις. Δεν είμαστε άλλωστε. Ίσως πρέπει να θυμηθούμε τον ποιητή που έγραψε: «Πέρναγε  η ζωή μέσα από τα στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι» για να αντιληφθούμε τον κίνδυνο που διατρέχουμε. Επομένως πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας η οποία μας δόθηκε ως πανάκριβο δώρο από το Θεό. Να κολυμπήσουμε στα καθάρια νερά της και να ευχαριστούμε το Δωρεοδότη για την ομορφιά που απλόχερα μας πρόσφερε. Να διδάσκουμε κάθε άνθρωπο που ζει κοντά μας με τον τρόπο που γίνεται προσωπική στάση ζωής ο λόγος του Κυρίου μας.
Μετά πρέπει να διδάξουμε τα παιδιά μας να αγαπούν τη ζωή τους περισσότερο από τις όποιες επιτυχίες τους. Να αγαπούν κάθε άνθρωπο, όπως μας αγάπησε ο Χριστός, να είναι ειρηνικά, να μην αντιλαμβάνονται τα πρόσωπα των άλλων ως απειλή. Να τα μυήσουμε στη ζωή της Εκκλησίας για να μπορούν να μάχονται τον πειρασμό της δύναμης και της κυριαρχίας επί των ανθρώπων.

Να αμφισβητούμε και να θέτουμε ερωτήματα. Η αμφισβήτηση δεν ανήκει μόνο στους νέους ανθρώπους. Ούτε τα ερωτήματα είναι προνόμιο της νέας γενιάς. Χωρίς ερώτημα δεν υπάρχει ζωή.
Ας θυμηθούμε εδώ ότι ο Κύριος μας όρισε τον εαυτό Του ως «οδό, αλήθεια, και ζωή». Και τα τρία χαρακτηριστικά κλείνουν μέσα τους την αγάπη, την έρευνα των ερωτημάτων, την αδιάκοπη πορεία, την ανοικτότητα στην έκπληξη, στην ομορφιά της αναζήτησης, την προσδοκία, την αναμονή. Γιατί να κλείσουμε τόσο πρόωρα τη ζωή μας στους 4 τοίχους της βεβαιότητας;
Ο Χριστιανός, όταν αληθεύει στην πίστη του και αγωνίζεται η ύπαρξή του να μορφώσει Χριστό, είναι ένας άνθρωπος που δύσκολα αλυσοδένεται από νοοτροπίες και εποχές. Αυτό το μαρτυρά και η Ιστορία. 12 άνθρωποι αρχικά άλλαξαν, έχοντας το Χριστό ανάμεσά τους, την πορεία της ανθρωπότητας.
Ο Απ. Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του (11.1 κ. εξής) γράφει για τους αγίους οι οποίοι με τη ζωή τους συνέβαλλαν σε αυτή την αλλαγή. Η ομορφιά της παρουσίας τους ήταν τέτοια που ο κόσμος δεν την άξιζε και όμως την προσέφεραν απλόχερα.
Στη φρίκη του ολέθρου, κάθε ολέθρου, ας προτάξουμε τον αγώνα μας, τη θέλησή μας να μεταμορφώσουμε τον κόσμο στο όνομα του Χριστού, επειδή γευτήκαμε την αγάπη Του τόσες φορές. Να προτάξουμε την αξία της συμφιλίωσης και της ειρήνης όπου προέχουν τα πρόσωπα έναντι κάθε μορφής επιδίωξης. Να προτάξουμε την ζωή μας για να ζήσει ο κόσμος και τα παιδιά μας.

π. Αντώνιος Καληγέρης