Συζητώντας με ειδικούς που εργάζονται στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας, διαβάζοντας όσο είναι δυνατό την πραγματικά μεγάλη βιβλιογραφία για το φαινόμενο, διαπίστωσα ότι μεγάλο ποσοστό ευθύνης για την συνέχιση του φαινομένου έχουν οι παρατηρητές.
Αυτοί που βλέπουν αλλά δεν μιλούν. Επιλέγουν να μην λάβουν θέση. Οι λόγοι είναι πολλοί. Δεν θα σταθούμε στην βία που εκδηλώνεται είτε μέσα στην οικογένεια είτε μέσα στη σχολική κοινότητα.
Θα σταθούμε σε μια άλλη (κατά την άποψή μου) μορφή βίας η οποία δεν αντιμετωπίζεται ως βία. Αναφέρομαι στην βαρβαρότητα που ασκείται κάθε τόσο από διάφορους σε βάρος του πολιτισμού και της πίστης μας. Αναφέρομαι στην επίθεση του «κιτς» που εκδηλώνεται παραμονές των εορτών των Χριστουγέννων, του Πάσχα, σε κάθε μεγάλη εορτή της Εκκλησίας μας ή σε κάθε σημαντική στιγμή για τις οικογένειές μας.
Αναφέρομαι στους διαφημιστές και τις εταιρίες που επιλέγουν τις προτάσεις των πρώτων, μέχρι τον ανώνυμο έμπορο οι οποίοι θεωρούν ότι στο βωμό της αύξησης των εσόδων μπορούν να προσελκύουν το μάτι του φιλοθεάμονος κοινού με οποιαδήποτε ανοησία η οποία ισοπεδώνει το νόημα των εορτών παράλληλα με τη βεβήλωση του πολιτισμού μας.
Αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους ενήλικες που επιλέγουν να δωρίσουν παιχνίδια που παραπέμπουν στη βία, που δικαιολογούν την αιματοχυσία και μετατρέπουν τη φρίκη του πολέμου και των θάνατοι αθώων σε πηγή ψυχαγωγίας.
Αναφέρομαι σε όλους εκείνους οι οποίοι επιλέγοντας ένα προϊόν, των εταιριών που διαφημίζονται, για δώρο στην πραγματικότητα χειροκροτούν την βαρβαρότητα, αμνηστεύουν την ασέβεια, αποδέχονται ως μέρος του βίου μας την βία και την ανισότητα. Σε όλους εκείνους οι οποίοι επιλέγουν δώρα για να ξεφορτωθούν μια υποχρέωση σε κάποιο παιδί ή να ανακουφίσουν την απουσία τους επιλέγοντας ακριβά παιχνίδια που δεν έχουν κανένα νόημα, καμιά συμμετοχή στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να μείνουμε σιωπηλοί παρατηρητές σε αυτή την βαναυσότητα, στη βεβήλωση των ανθρώπων, της πίστης μας και του πολιτισμού μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να μείνουμε σιωπηλοί στην απάνθρωπη εξίσωση της ασχήμιας με την γιορτή, φρίκης με της ειρήνη, της βίας με τη θυσία.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε ακόμα μια χρονιά ότι συμβολίζει το φως της Ανάστασης να γίνεται εμπόριο και αφορμή κέρδους σε κάθε ευφάνταστο διαστρεβλωτή της ομορφιάς.
Πρέπει να αντισταθούμε στη συνεχή επίθεση της ασχήμιας. Να αντισταθούμε αγοράζοντας βιβλία που ανοίγουν ορίζοντες. Να αντισταθούμε αγοράζοντας παιχνίδια που ανοίγουν το παράθυρο της ομαδικότητας και της συμμετοχής στα παιδιά μας υπάρχουν, αλλά δεν διαφημίζονται επειδή οι δημιουργοί τους έχουν μικρές επιχειρήσεις και δεν μπορούν να διαθέσουν χρήματα για να αγοράσουν τηλεοπτικό χρόνο.
Χρειάζεται να αντισταθούμε δίνοντας χρόνο για να επιλέξουμε αυτό που δίνει αφορμή στο παιδί μας, να θυμόμαστε ότι κυρίως εμείς είμαστε δώρο για αυτά, αυτό που είμαστε.
Χρειάζεται να αντισταθούμε με τη μνήμη μας και την καλλιέργειά μας. Να γίνουμε πολύ απαιτητικοί. Να μην δίνουμε το δικαίωμα να θεωρούν ότι η ασχήμια έχει ανταπόκριση στη συνείδησή μας.
Χρειάζεται να σταθούμε πάνω από το περίγραμμα του τίποτα με το οποίο οι ίδιοι θεωρούν που μας περιγράφουν στις στατιστικές τους.
Ίσως χρειαστεί να θυμώσουμε για την εικόνα που έχουν αυθαίρετα σχηματίσει για όλους μας και να την κονιορτοποιήσουμε αλλάζοντας με αυτή την οποία μας κληροδότησε ο Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριος μας.
π. Αντώνιος Καλλιγέρης
Διεθυντής Ποιμαντικής Γάμου και Οικογένειας
του Ιδρύματος Νεότητας και Οικογένειας
της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών
